Być i mieć

Koniec miesiąca u nas wieńczy stres związany z pustym portfelem. Grzebiemy w portmonetce prababci Aliny (nasz schowek), dostajemy bezzwrotne pożyczki od babci Ani (stokrotne dzięki!), sprzedajemy stare monety na OLX i u wolskich numizmatyków, jemy jabłka z dzikich nadwiślańskich sadów, kiszoną kapustę z Carrefoura z kaszą, wypatrujemy wypłat, które zawsze majaczą na horyzoncie i przychodzą za późno. W tych dniach lodówka świeci pustkami, zjadamy stare zapasy, wyciągamy skitrane na dnach szuflad suszone owoce, cieszymy się ze znalezionej paczki makaronu, czy odkrytej w głębinach szafki niedokończonej kaszy gryczanej. Kombinujemy w duchu slow, choć z reguły bywa to frustrujące.

Po dniach postnych nastaje kolorowy warzywopust, kiedy spływają pieniądze z projektów. Jacek zaopatrzony w wypchany portfel gna mercedesem na bazar w Falenicy. Przywozi dary natury od pana Ziółko, którymi raczymy się przez następne dni. Jemy jarmuż, pieczone ziemniaki, sałatę, rukolę i roszponkę, czarną marchew i buraki, oraz wspaniałe tempehy, jogurty sojowe, kaszę bulgur z żurawiną, chrupiemy czarne czekolady.

Naszym problemom finansowym sprzyja relatywnie niskie wynagrodzenie występujące w zawodach związanych z kulturą. Nasza sytuacja dochodowa, podobnie jak wielu rodzin, pogorszyła się ze względu na rosnącą inflację. Stać nas na jedzenie, ale już mniej na wyposażenie domu (zakup patelni, łóżka i naprawa stołu ciągle przeskakują na kolejne miesiące) czy wizytę u dentysty całą rodziną. Nie odkładamy na wakacje. Drżę z obawy przed czekającymi nas, w nowym roku, zmianami.

Powoli zbliża się okres świątecznych zakupów. Odwoływania się do kulturowego imaginarium dostatnich świąt, budowania wyobrażeń na temat prezentów – chociaż niby wiemy, że dzieciom wystarczy niewiele. Niebawem obudzi się we mnie poczucie winy, że nie stać nas na drogie rzeczy.

W tym roku postanowiłam różne niespodzianki zrobić w formie projektu rodzinnego. Zaproszę do zabawy najbliższych, wciągnę Jacka i maluszki, Babcię. Zrobimy symboliczne, ręcznie wykonane prezenty-sygnały pamięci. Dziewczynki oczywiście wierzą w Mikołaja, ale opowiadam im, że święta to czas, kiedy można innych także obdarować, nie tylko być obdarowanym. Mój Tata praktykował tego typu minimalizm prezentowy, uświadamiał nam, że wystarczy niewiele: gest, sentencja, wiersz, collage, drobiazg z brocante, książka, choćby wyciągnięta z półki, że bardziej liczy się myśl, intencja, duch. A ten ostatni jest z natury ulotny i nie ma go w banku ani sklepie.

Reklama